Müziğin Yüzü

Keman asildir. Piyano ise ağır başlı. İşte bundandır ikisinin uyumu. Piyanodan çıkan her bir nota sert bir darbedir. Piyanonun her darbesini kendine çeviren keman, darbeleri yumuşatarak mütevazi bir duruş sergiler. Piyano öfkesini belirtirken keman bu öfkeyi dindirmesini bilir. Biri eksik ise bir diğeri bu açığı kapatır. Piyano yerini bilir, Keman her yere ulaşır. İnanılmazdır ikisinin uyumu. Birbirlerini deliler gibi seven, doyumsuz iki aşık gibidirler. Tek bir ortak noktaları olması gerekiyorsa eğer, ikisinin de ruha acı bir şekilde hitab edişidir. Ayrılmaz ve son bulmaz bir noktadır bu. İşte bu nokta, sevincin başlayacağı noktadır. Sevmek ve sevilmek için acı çekmeyi belirtir. Onlardan üretilen birçok müziğin hüzünlü oluşu bundandır. Çünkü ikisi de fedakardır. Fedakarlığın ise acıdan doğduğu bir gerçektir.Önce acıya alışılabilmeli ki gönül dediğimiz varlığın ritmini yakalayabilmeli. İşte keman ve piyano bizlere bunu öğretir. Birbirini seven iki insanın aşkının keman ve piyanonun uyumu gibi olmasını.

Sevecen Grip

Sert bir kışın ortasında ayrı düşmüştü gribiyle. Şiddetli geçimsizlik baş göstermiş ve gribiyle yollarını ayırmıştı Gregor Hamit. Bazı günler çevresindeki eş dosta uğruyor, onu kıskandırmaya çalışıyor, yanından geçtikçe pasvermez ve umursamaz tavırları ile kötü kötü gülüyordu gribi. Gregor Hamit, hiç aldırış etmiyor gibi davranarak mutluluk ifadeleri ile daha çok sinirlendiriyordu gribi. Uzun bir ayrılık yaşamışlardı ve bahara doğru tamamen gözden kaybolmuştu grip. Bırakıp gitmişti, unutmuştu onu. Taki denk geldiği o güne kadar. İşinde son günüydü ve Ramazan'a iki gün kalmıştı. Sabah uyandığı vakit, üzerine ağır bir halsizlik hissetmişti. Gribin masumca bir selam verişiydi bu halsizlik. O an kendine gelmiş, anlamıştı ne olduğunu. Daha ziyade geldiğini hissetmişti. Ayrılık son bulmuş, tüm kırgınlıklar ortadan kalkmıştı anlaşılan. Onu sevecen bir mutlulukla tüm kemiklerine kadar hissetmişti. Hele ki felç geçirir gibi yüzünde bırakmış olduğu o ağrı yok muydu? Bambaşka bir duyguydu bu. Bundan oldukça haz duyuyordu Gregor Hamit. Sonuçta sevgiliden gelen her şey kutsal değil miydi? Gribin gelişi çok şiddetli olmasına rağmen mutluydu. Bir kez daha unutulmadığını, hatırlandığını ve her zaman hatırlanacağını fark etmişti. Gücünü yitirmiş de olsa dostunun gelişiyle hayatına devam etmişti Gregor Hamit. 

Özlemek Seni

Seni özlemek bunlar

Ölümün ardında bıraktığın rüya

Ve hissettiğim duygulardan yoksun olmak

Bendeki

Aya bezenmiş bir kâbus bahçesinde kalmışlığın korkusu

Oradan elini uzatmışçasına gördüğüm mezar

Aslında mezar işçisi olmak dünya

Küreğin toprağa bulanmasını alkışlayan

Kendi kazdığı kuyuyu yine kendi örten

Ve yine sende olduğu gibi

Benim kuyumu da örtecek bir işçi

Senin olmayışın kadar masum değil hayat

Sanki her haykırışımda

Gökyüzünden düşen yıldırım bunlar

Yaşamında hissettiğim seni düşünmek

Seni görmek kadar güzel olsa gerek

Ruhuma damgalanmış iki tebessüm

Biri sen biri ben olan

Öyle özlemek ki seni

Keşke demenin hayal kırıklığına uğramış

Yaşamın yedi kat dibine mahkûm edilmiş bir özlem

Sonsuz aşkın son meyvesi gibi her şey

Bütün uğraşlara rağmen

Son rötuşları atmadan gidişin.

Yaşamın gölgesinde olmanın hazımsızlığı

Ve savrulan Dünyada huysuz kadın edasıyla

Dolambaçlı yolların sıska bakışları

Sen vardın ve sen yoktun.

İki durumda şekillenmiş bir oyun.

Senden istediğim rüyalarda kalman değil

Meleklerin bile uçmak istediği gökyüzü olman

Ama o kadar uzak değil.

Oyunu bozmuş olmanın hayal kırıklığı üzerimdeki

Tekrar başlangıcı olmayan

Zamana dur diyemeyen

Ve zamanı geri alamayan kırıklık

Yüreğin buruk olması bu özlem

Yedi harfe sığdırılabilecek kadar küçük bir sözcük

Özlemek…

Gökyüzünün haykırışlarıyla

Ve hayatın utangaçlığıyla

Seni özlemek…

Bana bıraktığın anılarla özlemek seni

Ve kalbimin muhalefet yanıyla yine seni

Özlemek seni