Özlemek Seni

Seni özlemek bunlar

Ölümün ardında bıraktığın rüya

Ve hissettiğim duygulardan yoksun olmak

Bendeki

Aya bezenmiş bir kâbus bahçesinde kalmışlığın korkusu

Oradan elini uzatmışçasına gördüğüm mezar

Aslında mezar işçisi olmak dünya

Küreğin toprağa bulanmasını alkışlayan

Kendi kazdığı kuyuyu yine kendi örten

Ve yine sende olduğu gibi

Benim kuyumu da örtecek bir işçi

Senin olmayışın kadar masum değil hayat

Sanki her haykırışımda

Gökyüzünden düşen yıldırım bunlar

Yaşamında hissettiğim seni düşünmek

Seni görmek kadar güzel olsa gerek

Ruhuma damgalanmış iki tebessüm

Biri sen biri ben olan

Öyle özlemek ki seni

Keşke demenin hayal kırıklığına uğramış

Yaşamın yedi kat dibine mahkûm edilmiş bir özlem

Sonsuz aşkın son meyvesi gibi her şey

Bütün uğraşlara rağmen

Son rötuşları atmadan gidişin.

Yaşamın gölgesinde olmanın hazımsızlığı

Ve savrulan Dünyada huysuz kadın edasıyla

Dolambaçlı yolların sıska bakışları

Sen vardın ve sen yoktun.

İki durumda şekillenmiş bir oyun.

Senden istediğim rüyalarda kalman değil

Meleklerin bile uçmak istediği gökyüzü olman

Ama o kadar uzak değil.

Oyunu bozmuş olmanın hayal kırıklığı üzerimdeki

Tekrar başlangıcı olmayan

Zamana dur diyemeyen

Ve zamanı geri alamayan kırıklık

Yüreğin buruk olması bu özlem

Yedi harfe sığdırılabilecek kadar küçük bir sözcük

Özlemek…

Gökyüzünün haykırışlarıyla

Ve hayatın utangaçlığıyla

Seni özlemek…

Bana bıraktığın anılarla özlemek seni

Ve kalbimin muhalefet yanıyla yine seni

Özlemek seni