Müziğin Yüzü

Keman asildir. Piyano ise ağır başlı. İşte bundandır ikisinin uyumu. Piyanodan çıkan her bir nota sert bir darbedir. Piyanonun her darbesini kendine çeviren keman, darbeleri yumuşatarak mütevazi bir duruş sergiler. Piyano öfkesini belirtirken keman bu öfkeyi dindirmesini bilir. Biri eksik ise bir diğeri bu açığı kapatır. Piyano yerini bilir, Keman her yere ulaşır. İnanılmazdır ikisinin uyumu. Birbirlerini deliler gibi seven, doyumsuz iki aşık gibidirler. Tek bir ortak noktaları olması gerekiyorsa eğer, ikisinin de ruha acı bir şekilde hitab edişidir. Ayrılmaz ve son bulmaz bir noktadır bu. İşte bu nokta, sevincin başlayacağı noktadır. Sevmek ve sevilmek için acı çekmeyi belirtir. Onlardan üretilen birçok müziğin hüzünlü oluşu bundandır. Çünkü ikisi de fedakardır. Fedakarlığın ise acıdan doğduğu bir gerçektir.Önce acıya alışılabilmeli ki gönül dediğimiz varlığın ritmini yakalayabilmeli. İşte keman ve piyano bizlere bunu öğretir. Birbirini seven iki insanın aşkının keman ve piyanonun uyumu gibi olmasını.